Bekliyorum... Ama Kimi?

BEKLİYORUM… AMA KİMİ


İlkokul öğrencisiyken, saf sevgilerin gizlice yaşandığı yaşlarda, şakayla karışık yazardık;

Seviyorum ama kimi
En tatlı birisini
Nasıl anlatsam sana
İlk harflerine baksana

Bu satırları okuyan önce kızarır sonra genelde ağlamaya başlardı. “Beni nasıl sever, başıma kötü bir şey gelecek…” Ne kötülüğü sevginin zararı mı olur, üstelik safça bir sevgiyse. Ama nereden bilsin küçük yürek, üzülür durur, biri beni seviyor diye. Çünkü korkar. O güne kadar sadece yakınları sevdiği için alışkın değildir bir başkasının sevgisine. Çocukluk işte…

Zaman geçtikçe insan, bu kadar kolay söyleyemez sevdiğini. En azından böyle yazıp, kaçamaz. Yüzü de eskisi gibi kızarmaz bu arada. Duyan da korkup ağlamaz zaten. Sevinir insan yüreği. Sevilmenin anlamını bildiğinden, tadını yaşamak istediğinden…Alışmıştır yaşama, yaşamın tüm güzelliklerine. Ama değişir her şey gibi yazdığım dize de…

Bekliyorum ama kimi
En tatlı birisini
Nasıl anlatsam sana
İlk haflerine baksana

Yürek artık daha çok kendisini sevmeye başlar anladığımız, yaşadığımız gibi. Bir başkasının sevgisi sadece kendisi için önemlidir artık. Bekler, birisi sevsin diye ve kendini sever her kendisini sevende, kendisi için mutluluk duyar. Kendisini var eder birisinin kendisini sevmesi ile. Kendisini sevilecek, sevilmeye değer birisi olarak düşünmek de rahatlatır. Daha huzurlu olur, yüzü, gözleri daha anlamlı güler. Özgüveni gelmiştir, gururludur. Böylece kendisini daha çok sevmeye başlar.

Kendisini seven insan üretken olur, çalışır, söylenmez olumsuzluklara, güler, gülümser, mutlu mutlu yaşar…Sevilmek iyi gelmiştir “insana” İyi gelen sevginin hep olmasını ister yüreğinde, sıcacık durmasını. Sıcacık dursun ki, hep kendisinin sevilmeye layık olduğunu yaşasın. Bunu yaşadığı her an kendini daha çok sevsin, üretsin, huzur dolsun.

Sevelim, sevilelim... yaşam daha yaşanılır olsun. Herkes için…

Reyhan Gazel