Üretken her insanın yaratıcılık bağlamında çok da
anlamadığım bir ifade ile “sıra dışılık” tanımı mı yine klavye başına oturtan
şu “küçük” yazarı… Yani beni. Her neyi üretiyorsak ordan var olmamızın
kaçınılmaz gerçekliği ile kimsenin çok da umurunda olmadığını çok iyi bildiğim
satırlarımda, iki üç kelamımın kalıcı olduğu iki üç okuyan olursa daha ne
isterim der diğer satırlara geçerim.
Senaryo yazarken hedefimi düşündüm gün boyu. Ya da kendimce
karaladığım satırları yazarken… Aslında sadece yazarken... Ne fark eder.
Yazarken var olduğumu düşündüğümden, neyi yazdığımdan çok bugünkü düşünsel
mesaim “kime” yazdığımdı. Ey okurum sen kimsin, ya da senin “kim” olduğunu
düşünmek istiyorum. Kimin için yazıyorum. Konuyu genişletmeden sinema ve
senaryo paydası üzerinde yazsam daha iyi olacak.
BENİM SEYİRCİM AZ
BİRAZ AKIL OLMALI
Ortaya karışık aşk filmlerinin giriş kısmında senarist
olarak adımın yazmasını asla ve asla istemediğime göre belki ortaya karışıktan
daha derinde olan aşkın satırlarımda olacağı aşikâr. Yani az biraz akıl isteyen
yürekli bir duruşu hak eden “sıra dışılık” gündemimde. Görünmeyen ateşleyici
aklın verdiği hayat derinliği ile yola çıkan seyirci, kendisini elbette kuşku
yumağında bulmalı çoğu satırlarda. Başarır mıyım? En azından denerim. Denemeden
ne bilinir ki… Zaten denedim de. Hep denerim. İnsanı, kendimi, yazdıklarımı…
Okuyanı…
Yazın alanına geri döndüğüm pek iyi oldu laf aramızda. Her
okuyana mektup yazar gibi özel satırların içinde olduysanız ayrıcalıklı az
biraz akıllı ha bir de tuhafsınız vesselam. Ben gibi.
Hayatın bütününde ilgiyle övgüyle ya da eleştiriyle esir
alınamayacak kadar kendince duruşu net olan bir senarist elbette seyirciden de
bu duruşu bekler. Sallanıp duran bir hayatın içinden çok da anlaşılamayacak bir
bütünlük senaryolarımı sararken, her adımda “yav ne diyor yine “ düşünsel
mesaisi pek şıktır. Bayılırım böyle ifade kullananlara yazılarımı okuyunca.
Saçmalamış diyenlere de ayrıca bir saygım var elbette. Anlaşılmamak özgürlüktür
sonuçta. Laf aramızda kalsın anlaşılmak niyetinde yaşasaydım hiç düşünmez
doğrudan teori ezberler onu yazardım. Lakin hiç yok maalesef. Beklentisi teori
olanlar, pratik duruşlu ve duruma göre kelimeleri doğrultan az biraz akıllı
satırlardan uzaklaşsın.
Benim ürettiğim karakterler aslında çok bilindik lakin
görünmedik. Araya kaynayıp sokaklarda öylesine yürüyen ama zamanın bir anında
ortaya çıkıp her şeyin bir notası olduğu gibi hayatın da notasını değiştiren
tipler. Bu karakterler yaşanmış, yaşanacak, yaşanan karakterler. Olay örgüsü
tanıdık lakin anlatım bilinmedik olan senaryolarımda oyuncular pek zorlanacak
der burayı da yönetmenin akışına bırakırım.
Ismarlama yazmam. Ismarlama üretim yaratıcılık barındırmadığından
“ısmarlayan kendi yazsın bir zahmet” der burayı da geçerim.
Hayatı iyi okuyan ayrıntıları kuşkuyla gören az biraz akıllı
insanların sayısı o kadar da çok değil. Öfke dolu bir insanın öfkesinin ardını
görebilmek mühim. Gören yazar, yazılan izlenir… Öfke anlıksa anlık öfke
patlamasını ardından öte düşünemeceğimizden bence anlamlı bir şey yazdım
burada. Davranış bilimi okumak elbette önemli. Ben de okudum binlerce insan
gibi. Mesele tam da burada, okuduğunu yaşama transfer… Hayatın bütününe mi
öfkeli belli bir noktasına mı… Bu örnekte tam da 12 den vuruş bu cümle oldu…
Öfke ve aşk gibi duyguları bir kenara bırakıp ( zaten duygu
yazmayı ve yaşamayı pek beceremeyen ve beceremediği için de sevmeyen acayip bir
terazi burcu kadını olarak) düşünsel mesaime devam edesim geldi yine.
Kelimelerle dans ettikçe mutluluğum tavandan zıplayan tabana yapışan cinsten
nasıl olsa… Ah kafam…
Birkaç yıldır yapımcı görüşmelerimden anladığım şu ki asla
ve asla dönem senaristi olamam. Zamanın ruhunu yakalamaktan öte zamanı kendimde
durdurmak belki de tek derdim. Kendi bildiğim gibi zamanı durduran bir acayip
kişi… Aman ne mutlu bana. En azından bunu başarabiliyorum.
Yazdığım kadın filmi pek eğlenceli… Hemen kıs kıs gülmeyen
kadınları oynatmıyorum, âşık ettirip salakça sokaklarda da gezdirmiyorum… Koca
peşinde hiç koşturmuyorum. Senaristin içinden parça alan karakterlerim oldukça
sarsılmaz tipler. Duruşu olan kadınlar.
Yazdıkça coşmuştum iki yıl önce. Hey gibi günler. Sarsılsa bile belli etmeden
güçlü kadınlar bu kadınlar… İnşallah önümüzdeki yıl vizyonda olur diye umudum
var. Hep umutluyum ki… Umut benim göbek adım gibi oldu yazdıkça. İzlemeyen,
çekmeyen otursun kendi yazsın. Kadılar birbirini dürterek gidecek filmime.
Şimdiden görebiliyorum. Çıkınca filmden şöyle bir kafa dikleşecek ve “ ben de
yapabilirim” duruşu saracak yüreklerini… Severim böyle kadınları… Erkekler mi…
Biraz kızabilirler şimdiden diyim. Lakin umurumda değil. Erkekleri ayırdığımdan
değil, işlerine gelmediğini bildiğimden böyle yazdım kızmayın…
Nevrozdan psikoza adım adım giden bir karakterimin annesi ve
karısı iki kadın olarak yanlışlarını oynarken izleyenler kendilerine “ yok
canım ben böyle anne ya da eş değilim” diyecekler. Ama yürekleri başka
konuşacak. Biliyorum çünkü insanı tanımak için yıllarım geçti. Gözlerim
herkesi… Oynatırım gözlerim, hüzünletirim gözlerim, ağlarım gözlerim… Ben hep
gözlerim… Görmüyormuş gibi bakarak gözlerim… Napıyım böyleyim…
Nietzsche'nin
dediği gibi, insan akıllı olduğu kadar akıl dışı bir varlıktır. Akıl dışılık az
biraz akıllı olmayı “ sıra dışılık” tanımıyla var olmayı çağırır der şimdilik
hürmetler sunarım…
+072.jpg)
