ANLAMAYANLARA NOTLAR

 

Biliyorum. Kimsenin kimseyi duymayı beceremediğini biliyorum. Niye, bilmiyorum. Bilmek bile istemediğimden umursamıyorum. Duymanın algılamakla beraber yolda olduğunu bildiğimden, sözlerin kulağa dayanmasının yaşamda karşılığı olmadığının göstergesi olduğunu iyi biliyorum. İnsanım işte!

 

Anlamaya bile çalışmayanların çokluğunun sayısızlığı içinde debelenen sessiz çığlıklarım arasında gülümsüyorum.  

 

Tüm evrene bir ağaç dalının kenarından bakıp gülümsüyorum… Öyle keyifli ki…

 

Mutluluğun beklentisizlikle bağlantılı olduğunu bildiğimden beri hep gülümsüyorum. İnsanım işte!

 

Yazarların gerçek hayatın bütününü değil, ideallerini yazdığını bildiğimden beri daha bir gülümsüyorum. İnsanım işte!

 

Her yumruğun görünmeyebileceğini bildiğimden beri… Evet, bildiniz; gülümsüyorum. 

 

Ne olursa olsun hayatın şerbetli tarafını görebildiğimden beri gülümsemem derin bir iç çekişle daha bir anlamlı oluyor. 

 

Hayatın sorularının çok, cevaplarının karışık hatta karmakarışık olduğunu çözdüğümden beri bildiniz; gülümsüyorum… 

 

Gülmenin gülümsemekten sığlık farkını anlayabildiğimden beri huzurla gülümsüyorum…

 

Yazdıklarıma bakıp “saçma” diyenlere karşıdan bakıp gülümsüyorum. Ekran başından el sallıyorum hatta… İnsanım işte!