Gözlerinin içinden süzülen dramın, bir dudak kıpırtısı ile sözlere dökülmesi an meselesi. Dokunsan hem konuşup hem ağlayacak. Ağlayarak konuşması “duyun, gözlerime inanmıyorsanız “ demek olmaz mı? Olur elbette ama duyana…İstediğimizi duyma yetimizi bildiğimden işe yarar mı? Emin değilim.
Bazen çok bunaldığımızda ya da çok neşeliyken “HAYAT BAYRAM OLSA” deriz. Bunaldıysak bu durumdan kurtulmak için, neşeliysek bu durumun sürmesi için…Bayramların hep keyifli geçtiğini düşünerek…
Bayramların bizlerde uyandırdığı güzel duyguları, yaşamak istememizden doğal bir tepki olmaz, bunu da bildiğimizden… Bayramlarda herkesin mutlu olduğu düşüncesini beynimizin, yüreğimizin bir taraflarına yazdığımızdan…
Oysa ki bayramlar yaşamın en güzel günleriyken, dramların da başladığı günler olabilir. Ömür boyunca, hatırlandıkça yaşanacak, yürekten asla gidemeyecek dramların…
Gözlerden yaşlar süzüldükçe, her süzülen yaşta yeniden yaşanacak…Acıların kabına sığmadığı anlarda dokununca, ağlayarak konuşulacak…. Her an… Her bayram…
Böyle durumları duyduğumuzda, yaşadığımızda “ Hayat bayram olmasın” deriz içimizden. Hayatın bayram olmasını isteyenlere sıkıntı vermeden. Kendimizi yaşamın orta yerine koymadan. Sessizce, yürekten…
Bayramlar yine de istenir. Yoğun telaşın içinde görmeye fırsat bulamadığımız dostlarımızın, akrabalarımızın yanımızda olmasını isteriz. Onların yanında mutlu olduğumuzdan, bir iki tatlı söz duymak için yollara düşeriz.
“Hayat bayram olsa!” Her an bayramlarda olduğu gibi mutlu olsak, dostlarımızın yanında, akrabalarımızın etrafında. Bayramların kıymetini bilerek yaşasak, hep bayram havasında. Bayramlarda acıları olanları da unutmadan…Hasta, yaşlı, yakınını kaybetmiş, dram içinde yaşayan…Onları da yanımıza katsak, duyguları paylaşarak azaltmak için.
Ne güzel olmaz mı?
Bayramların gerçekten bayram havasında geçmesi, acıları yaklaştırmaması
dileklerimle…
Reyhan Gazel
+072.jpg)
