Otistik Bir Melek Düştü

Küçücük bir çocuk Abdullah...Aslında 11 yaşın içinde ama küçücük bedeni
en fazla 7-8 gibi duruyor. Hiç konuşmuyor, ince yüzünü en sevimli
yapan öndeki tavşan dişleri ve yüzünden eksik olmayan tebessüm...


Abdullah otistik. Kendi evi ve eğitim aldığı okulundan oluşan
küçük dünyasında neler yaşadı bilinmez. Okuldan fırsatını yakaladı mı kaçma
eğilimlerinin nedeni aslında öylesine masum ki: Evine gitmek. Evden
fırsat yakalayıp da kaçma nedeni aynı derecede masum: Okuluna gelmek.
Bu bir oyun onun için.


4 gün önce evin önünde babasıyla oynarken bir saniyede gözden
kayboldu Abdullah. Haftasonuydu ve akşam 9 civarıydı saat. Babası onu
saatlerce aradı, bildiği yollardan giderek izini sürdü, okuluna gitmek
isteyeceğini de düşündü okulun önüne kadar baktı. Karakollara
bildirdi sonunda.


Tam eve yeni dönmüştü ki karakoldan aradılar, verdiğiniz eşgale
uygun bir çocuk bulundu. Göztepe köprüsünde araba çarpmış, kolu
kırılmış hastanede dendi. Oğlunun bir kol kırığıyla da olsa bulunduğuna
sevinen baba soluğu hastanede aldı. Oysa gittiğinde çok geçti...


Abdullah evden bir anlık boşluk yakalayıp kaçtığında aklında
okuluna gitmek vardı. Onca yolları, sokakları nasıl aşıp Göztepe
köprüsüne kadar geldin, korkmadın mı, yorulmadın mı Abdullah. Tehlikeleri
bilemezdin, yollarda insanlığın can verdiğini de bilemezdin.


Göztepe köprüsüne bağlanan yan yolda çarptılar Abdullah'a ve
bırakıp kaçtılar. Uyluk kemiği kırılmıştı, kafasını çarpmıştı ve
küçücük bedeninin üzerinden geçen lastiklerin izi duruyordu. Tam iki saat
yolda kalmıştı, çarpan yaratık kaçmıştı ama o yoldan iki saat
boyunca geçen diğer arabalar da mı görmemişti? Tam olayın olduğu yerde
mobese kamerası çekmişti bütün olanları. 2 saat küçük bedeni yolda
bir kurtarıcı beklemişti ve sonunda ambulans gelip hastaneye
götürmüştü. Hastanede 20 dakika sonra can verdi Abdullah. Ölüm nedeni iç kanama
ve beyin kanamasıydı.


Bağırdın mı Abdullah, korktun mu? Ölürken bile yüzünde
gülücük vardı diyor baban, bunu da oyunun bir parçası mı sandın da güldün
küçüğüm... Hemen hastaneye yetiştirilseydin bugün belki de yaşıyor olacaktın.


Nefesim daralıyor, insanlığımdan utanıyorum ve senden bütün
hayat adına af diliyorum Abdullah. O masum ve sevimli tavşancık yüzün
gözümün önünden gitmiyor. Sana adil davranmadı hayat, şimdi
ışıklar içinde uyu meleğim...

Elmira ELGEZDİ