Yaşama derinlerden, derin gibi durmayan bir bakışla baktığımdan, bazen herkes
“yabancı” olur. Benim dünyama, mikrokozmosuma, baktığım yere…Karar veremem. “Ben
mi dünyalıyım, gördüklerimin tümü mü? “Birileri bu dünyanın dışında, ama hangi
taraf?
Bu duyguyu zaman zaman herkesin, “insan” olduğu için yaşadığını
bildiğimden rahatça söylerim, çekinmeden, garipsenecek diye
düşünmeden…Yüreğimden aktığı gibi…
Ait olmama hissinin her insanı
tükettiğini bilmek de kendime getirir. Tükenmemek, var olmaya, yaşayabilmeye
devam edebilmek için. Toparlanırım beynimin desteği ile yüreğimi geriye atarak.
Hep olduğu gibi yüreğime haksızlık yaparak.
Acıları sonuna kadar
yaşayamamak insanı ne kadar tüketirse, yürekleri, yüreklerin istediği gibi
yaşayamamak da aynı oranda tüketir. Bunu bilerek haksızlığa devam etmenin
yürekteki yansımasını, bastırılmışlığını da yaşayarak, yaşatarak… Ne yazık
ki.
Yüreklerin istediklerini yaşayamamak, yüreklere rağmen yaşama
tutunmaya çalışmak da boğar, bunu da iyi bilirim. Ama ne yardan ne serden
geçilir, bunu hepsinden çok bilirim. Her insan gibi…Bana ait olmayan bir düşünce
ile…
Yürekler bir yere bakarken, beyinler başka yere bakabilir. İkisini
orta yerde buluşturmanın ne kadar yorduğunu da herkes bilir, benim kadar. Ama
belki de farkım; “söylerim.” Utanmadan, sıkılmadan, kimseleri düşünmeden… En
azından bunu yapabilirim.
Bu dünyanın dışında bulunma hissi, bir film
izlemeye benzer, bilene…Film izler gibi gerçeği gözlemek bazen keyifli de olur.
İnsanlara karışmadan, yorum yapmadan, işin sonunu düşünmeden, karşımıza çıktığı
kadarını görerek…
Ancak; düşünmeden yaşanan yaşama, yakın yaşamak
zorunda olmak, yorar, üzer, kızdırır. Bunların tümü acıtır. Acıyan yer yürek
olunca da acı hissi, şiddeti daha büyür. Bilene…
”İnsanların” yaşamda var
olabilme isteklerini anlayamadığımda yaşadığım duygular bunlar. Anlayamadığımda,
anlamayı bıraktığım anda da geçen duygular aynı zamanda. Her insan gibi. Bazen
anlayamamanın, algılayamamayla eş olmadığını bildiğimden rahatça söylerim de. Bu
duyguları yaşadığım anlarda, kendimi bu dünyanın dışında gördüğümden, o zaman
yürek daha az acır.
Yine de yaşayabilmek, her şeye rağmen küçük
evrenimizde mutlu olabilmek zor değildir. Biraz içeriden, biraz dışarıdan… Bu
böyle gider, zaman aktıkça. Bir gün toprağa kavuşana dek…
Hangi dünyada
okuyorsanız, keyifli anlar dilerim.
Reyhan Gazel
3 Ekim 2012 Çarşamba
ANLAMAYANLARA NOTLAR Biliyorum. Kimsenin kimseyi duymayı beceremediğini biliyorum. Niye, bilmiyorum. Bilmek bile istemediğimden...
-
Sevgili Dostlar, Dr. Cem Kınacı'yı otizimle bir şekilde ilgilenen hemen herkes tanıyor. Otizmin yaşamımızdan gitmesi için verdiği çaba i...
-
Gül Reyhan Gazel’in “Yaşam herkese gülsün” ilkesiyle ele aldığı “Yürek Felsefesi” adlı kitabı okurlarıyla buluştu ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, Yaz...
-
Her yağmur ardından gökkuşağını getirir. Altından geçmek için insanlar koştursun diye. Gökkuşağının altından geçenlerin tüm dileklerinin ...